DUVAR – Kozmik gazetesi müellifi Hakkı Özdal, Amasra faciasının, “işçilerin vefatını göze alabilen” global ve sınıfsal bir işbirliğinin cezasızlıktan kaynaklanan cüretinin sonucu olduğunu belirtti, “Türkiye’yi çeşitli bölümlere bölünmüş bir kâr savaşıyla, doğal kaynaklarından emek gücüne dek vahşice yağmalayan, burjuva-bürokrat derebeylikleri halinde adeta bölge bölge sömürgeleştiren tarihi bir momente” işaret etti.
Özdal, iktidarın zayıflıklarını ve bu süreçten çıkış için muhalefetin imkanlarını değerlendirdiği “Ölüme sürülen personellerin dağıttığı sis” başlıklı yazısının ilgili kısmı şöyle:
“AKP, global sermaye ve onunla ‘içeride’ en faal biçimde birleşmiş yerli büyük burjuvazinin de isteğini kazanmış bir geniş sınıf koalisyonu olarak ortaya çıktı. Artık ‘laik balans ayarları’ ile engellenemez bir maddi gerçeklik haline gelmiş olan Anadolu sermayesi ve bunun içinde kıymetli bir yer tutan İslami burjuvazi başta olmak üzere, küçük kapitalistlerden büyük esnafa dek çabucak tüm sermaye kesitlerini birleştirdiği, emekçi sınıfının da bilhassa enformel kaidelerde çalışan bölümleri olmak üzere hatırı sayılır bir kısmının isteğini devşirebildiği şartlarda hegemonyasını sürdürdü…
Erdoğan, kendisini iktidara taşıyan ve orada tutan genişlikte bir sınıfsal koalisyona sahip değil artık. Esasen ekonomik olan ‘kazanımları’ siyasal bir silaha çevirerek yürüdüğü yol eskisine kıyasla çok daha engebeli. Rejim, bir kişi kültünün inşası ile varılmış noktada, kendi çıplak çıkarları için bu külte tutunan bir etrafın ihtiraslarını tabir ediyor –giderek daha fazla genişleyen kısımlar için. Bu zaafı en derinden hissedenlerden biri şahsen Erdoğan’ın kendisi olmalı. Bilhassa işçi sınıfların iktisadi meselelerini inkâr etmek yerine bir müddettir ‘sabır’ talebi ve ‘vaat’ paketleriyle soğurmaya çalışması buna işaret ediyor.
Sermaye etraflarında de Erdoğan iktidarında edinilmiş maddi kazanımların kalıcılığı uğruna siyasal tablonun değiştiği, ‘aşırı güçlü lider’ olgusunun bile işlevsizleşmesinin göze alındığı bir diğer hegemonya atılımı buna eşlik ediyor. TÜSİAD’ın son günlerde sendika konfederasyonlarını da kapsayarak sıklaşan geniş ‘ziyaret’ yelpazesi ve geçtiğimiz yıl ekim ayında, görünürde ‘faiz politikası’ üzerinden yürüyen lakin aslında Türkiye kapitalizminin yönelimine ait daha genel bir görüş ayrılığını tabir eden “Geleceği İnşa” projesini, üstelik bir yandan da eski ‘merkez-çevre’ kalıbının yetersizliğini kabulleniyormuş üzere yaparak yine üreten bir tartışmayla birlikte tekrar alana sürmesi dikkat alımlı. Çeşitli diğer sermaye örgütlerinden, hatta klâsik olarak Erdoğan iktidarına yakınlığıyla bilinen MÜSİAD, TOBB üzere çevrelerden gelen, ‘uyarı’ ve ‘itirazlar’ ile bunlara bilhassa iktidar medyasından verilen sert karşılıklar, Türkiye kapitalizmin biriktirdiği tansiyonun, daha geniş bir alanda leke izi bırakabileceğini gösteriyor.
Ancak sermaye bölümleri ortasındaki ve bunların devletteki hissesine da dair olan müzakerelerin toplumun geniş bölümleri açısından hegemonik bir karşılık üretmesi de mevcut maddi şartlarda çok imkanlı değil. Büyük sermaye ve resmi muhalefetin, global liberal çerçeveye dönüş davetleriyle tahkim etmeye çalıştığı karşı hegemonya gücü, milletlerarası şartların da kimi alanlar açtığı AKP gericiliği karşısında süratle etkisiz kalabilecek derin kırılganlıklara sahip. Son devirdeki ‘AKP kayıplarını telafi ediyor’ tartışması bu kırılganlığın direkt sonucu.
Giderek ağırlaşan ve işleyişin mecburî bir kesimi haline gelen personel ve tabiat katliamları, artan politik baskı ve sansür, toplumdaki tansiyonu ‘kültürel’ alana sürerek saptırma gayretkeşliği tek bir potada, Türkiye kapitalizminin bir sıkışma anının potasında görülmeli tahminen de… Buna karşı faal bir çabanın lakin bu sistemin tam karşı kutbunda, sermayeye karşı emeğin saflarında ortaya çıkabileceği aşikâr. Türkiye personel sınıfının, tarihin en büyük hücumlarıyla karşı karşıyayken –bu akınların da bir sonucu olarak– güçsüz ve dağınık görünmesi bir handikaptır, ancak imkânsızlık değildir. Emekçi sınıfı, uzun atalet devirlerinden süratli ve aktif çaba devirlerine sıçrayabilen bir potansiyele sahiptir. Bu türlü anlarda çabuk öğrenir ve yangın üzere büyür. Onu devrimci yapan ve toplumun geniş bölümlerini etkileme gücüyle donatan biraz da budur. Liberal küçümsemelerle ve siyaseti olayların ‘günün’ gölgelerine sıkıştıran yüzeysellikle, ‘duyarlılıklarla’, kısa belleklerle vakit kaybetmeden etrafında toplanacağımız tarihi güç…” (YAZININ TAMAMI)
