Derin Yoksulluk Ağı kurucusu Hacer Foggo’nun, Seyahat davası tutuklusu Mücella Yapıcı’ya yazdığı mektup “Dışardan İçeriye Mektuplar” başlığıyla Birgün’de yayınlandı. Hacer Foggo, “gülüşünün etrafına toplanan bayanlara selam söyle bilhassa ve bilhassa isimli mahkûmlara benim için ayrıyeten sarıl” diye bitirdiği mektubunda Yapıcı’ya şöyle seslendi:
“Canım Mücella,
Sanırım en çok gülüşünü özledim…O aldırmaz gülüşünü… haksızlığa direnen gülüşünü… yoldaşlarınla birlikte olduğunda da memnunluktan attığın kahkahanı…
Bir yanımız eksik…
Seninle en çok sanırım yıkıntılar ortasında kentsel dönüşüm mahallelerinde görüştük. O mahallelerden eser kalmasa da o mahalledeki çocukların Mücella ablalarını unutmadığını bil… Seni sorduklarında içeride olduğunu söylüyorum, yüzlerindeki şaşkınlık kâfi. Haksızlığa, zulme karşı yapılan her uğraş haklı olduğu için gazete arşivi üzere internetten kaldırmaya benzemiyor, hafıza bu dışarıdan silemiyorsun. O denli de büyüyor çocuklar. Bugün de Tokatköy, Tozkoparan ve Fetihtepe’de artık meskenleri yıkılan ve aylarca elektriksiz, susuz yaşamak zorunda kalan çocukların, büyüdüklerinde ‘ışıksız’ geçirdikleri o ‘karanlık zamanlar’ silinmeyecek ve biliyorsun ki aydınlık bir dünya için çalışacaklar.
İçeride nasılsın diye sormuyorum lakin içeride de o hoş gülüşünün etrafını saran bayanların olduğunu varsayım ediyorum.
Ben mi ne yapıyorum? En son haber kitabım çıktı, çok heyecanlıyım ne hakkında olduğunu kestirim ediyorsundur… Yoksulluk Günlükleri-Askıda Hayatlar ismi kitaptaki günlük notlardan birinde sana anlattığım bir kıssaya de yer verdim. Hatırlıyor musun Sulukule’de yıkım esnasında ailelerin tapulu konutlarını 3-5 kuruşa satın alanların listesi ‘o dönemin’ Hürriyet gazetesinde yayımlanmıştı. Neyse sonrasında beni belediyenin lider yardımcısı yanına çağırmıştı, işte o görüşmeyi sana anlatmıştım, yıl 2009. Sana ayrıyeten göndereceğim kitabı, o günlük notun başlığı: Kendiyle Yüzleşmek-2009
Mücella ablacığım, bugün lider yardımcısı ile görüştüm. Aman Rabbim hiçbir istikrar yok bu belediyede. Çabucak her gün her an her dakika değişebilir, her saniye gerini döndüğünde söyledikleri, kelam verdikleri her şey kendileri dışında bir el tarafından değiştiriliyor. Sulukule’de meskenlerin satın alan rantçıların isimleri Hürriyet gazetesinde yayımlandı diye çok sonlanmış. Kendi ismi de satışlara aracılık yaptı diye çıktığı için bana ‘Sen mi verdin benim adımı?’ diyor. Ben de dedim ki: ‘Bakın siz belediyeden rastgele birini Sulukule’ye gönderin, ‘Sulukule’de meskenlerin satış işlerini kim yapıyor?’ diye sorun hepsi sizin isminizi verecekler, bizim sizin için başka bir çalışma yapmamıza gerek yok. Ben üç yıldır bu proje karşı olduğumu söylüyorum lakin ferdî olarak yalnızca siz değilsiniz benim amacım, benim derdim bu projede insanların yerinden edilmesi. Haber kaynağını bulmak istiyorsanız kendi içinize dönün.’
İşte bu türlü Mücella ablacığım, yazarken ne kadar çok özlediğimi düşünüyorum seni bir yandan, bu günler geçecek biliyorum ve şundan o kadar eminim ki çocuklar seni daima hatırlayacak, ne vakit mı, uygun ile berbatın ayırımına varan her çocuk…
Can’a, Çiğdem’e, Tayfun’a, Hakan’a ve Mine hanıma çok sevgilerimi iletiyorum… Bir de, gülüşünün etrafına toplanan bayanlara selam söyle bilhassa ve bilhassa isimli mahkûmlara benim için ayrıyeten sarıl… Özlemle…” (HABER MERKEZİ)
